Ο “Καλλικράτης” που στην κυριολεξία ψηφίστηκε μετά από 30 ολόκληρα χρόνια -από το 1980 ήταν στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ-δεν αποτελεί τη μεγάλη αυτοδιοικητική τομή που οραματιστήκαμε, ούτε τη ριζοσπαστική μεταρρύθμιση που καθιερώνει δομές περιφερειακής αποκέντρωσης με αυτοδιοίκηση και θεσμούς δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών στο πιο κοντινό προς τη ζωή τους επίπεδο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι εντάσσεται στο κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας.
Η αιρετή Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση είναι πλέον γεγονός, μακράν όμως απέχει από τους στόχους του αυτοδιοικητικού κινήματος. Πρώτον διότι θεσμοθετεί-με πρόσχημα τη συνταγματική επιταγή- τις επτά (7) Γενικές Διοικήσεις, που διατηρούν τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους, δεύτερον διότι παρέχει συγκεντρωτικές εξουσίες στον Περιφερειάρχη, τρίτον διότι δεν μεταφέρει το σύνολο των αρμοδιοτήτων των κρατικών Περιφερειών στην Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση και οι αρμοδιότητες της είναι κατά βάση
γνωμοδοτικές, τέταρτον διότι δεν καθιερώνει αποκεντρωτικούς θεσμούς ούτε στο επίπεδο των καταργούμενων νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων, υποβαθμίζοντας το ρόλο της αυτο-διοίκησης σε ρόλο διοίκησης και μόνο και απομακρύνοντας την όποια δυνατότητα δημοκρατικής συμμετοχής της κοινωνίας των πολιτών.
Πέραν αυτών, πολλά κρίσιμα σημεία παραπέμπονται για εφαρμογή στο μέλλον κυρίως μέσω Π.Δ., με ότι αυτό σημαίνει με βάση την εμπειρία της ελληνικής διοίκησης.
Έτσι, οι χρηματοδοτικοί πόροι της Αυτοδιοίκησης, παρότι καθορίζονται ποσοστιαία, αφήνουν ανεκπλήρωτο το αίτημα για μια γενναία δημοσιονομική-φορολογική μεταρρύθμιση, βάσει της οποίας θα αποδίδεται απευθείας στους ΟΤΑ πρώτου και δεύτερου βαθμού, το μεγαλύτερο μέρος των φορολογικών εσόδων με κριτήρια αναπτυξιακά, κοινωνικά, πληθυσμιακά κλπ.
Μεγάλοι κίνδυνοι διαφαίνονται για την τύχη του προσωπικού, αφού κυρίως σε ότι αφορά στους μόνιμους υπαλλήλους των καταργούμενων νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων, η διασφάλιση τους έχει να κάνει και με τη σύσταση των νέων οργανισμών των αιρετών περιφερειών, για να μην κινδυνεύσουν να απολυθούν ως υπεράριθμοι. Σίγουρη θεωρείται η απόλυση όλων των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, χωρίς να διασφαλίζεται η συνέχιση των κρίσιμων υπηρεσιών που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες (υπάρχει μόνο η αόριστη εξαγγελία ότι στη θέση τους θα προσληφθούν μέσω ΑΣΕΠ, χωρίς χρονοδιάγραμμα και δεσμεύσεις).
Τέλος, η μη καθιέρωση της απλής αναλογικής ούτε στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης, αναδεικνύει για άλλη μια φορά την πάγια επιδίωξη του ελέγχου της από το κομματικό σύστημα του δικομματισμού.
Στόχοι μας και μετά την εφαρμογή του Καλλικράτη παραμένουν:
α) η συνολική Διοικητική Μεταρρύθμιση του Κράτους και της Αυτοδιοίκησης με στόχο την αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, υπηρεσιών και πόρων σε περιφερειακό επίπεδο.
β) η κατάργηση της κρατικής Περιφέρειας και όλων των αποκεντρωμένων μονοκλαδικών δομών των Υπουργείων στις περιφέρειες και τους νομούς, και η μεταφορά των αρμοδιοτήτων τους στη β’ βάθμια αιρετή Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση. Οι Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις θα πρέπει να ενταχθούν στην Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, ως νομαρχιακά διαμερίσματα, αποκεντρωμένες μονάδες της περιφερειακής αυτοδιοίκησης, με αιρετά όργανα (νομαρχιακό συμβούλιο και νομάρχη)
γ) η ανακατανομή των φορολογικών εσόδων, χωρίς την επιβολή νέων φόρων, υπέρ της Αυτοδιοίκησης
δ) η διασφάλιση της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στην διοίκηση των υποθέσεών τους και την άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, η ενίσχυση της άμεσης δημοκρατίας (συμμετοχικός προϋπολογισμός).
ε) η θεσμοθέτηση της Απλής Αναλογικής ως εκλογικού συστήματος σε όλα τα επίπεδα της Αυτοδιοίκησης,
στ) η στήριξη και αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού που στελεχώνει τις υπηρεσίες Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης. Το διάσπαρτο του αιγαιοπελαγίτικου χώρου καθιστά το έργο των υπηρεσιών πολλαπλώς αντίξοο σε σχέση με την ηπειρωτική Ελλάδα. Απαιτούνται λοιπόν σημαντικά κίνητρα οικονομικά, υπηρεσιακά κ.α., αν θέλουμε οι υπηρεσίες να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις απαιτούμενες ανάγκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου