Η πολιτική των διαδοχικών κυβερνήσεων για τις υπηρεσίες
και τις δαπάνες υγείας κινείται τις τελευταίες δεκαετίες σε μία ακραία
νεοφιλελεύθερη λογική, τη λογική που εμμένει στην άμεση μείωση των δημόσιων
δαπανών υγείας με αντίτιμο την υποβάθμιση της υγείας του λαού.
Σε αυτό το πλαίσιο, η συγχώνευση των κλάδων υγείας των
ασφαλιστικών ταμείων και η σύσταση του ΕΟΠΥΥ παρουσιάστηκε ως αναβάθμιση της
πρωτοβάθμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ως δημιουργία ολοκληρωμένου
δικτύου Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, παρότι εμπνεόταν κατ'ουσία από
δημοσιονομικές ανάγκες και πολιτικές απορρύθμισης που υπαγορεύονται από το
Μνημόνιο. Στην πράξη η ενοποίηση των κλάδων ασθενείας μέσω του ΕΟΠΥΥ
λειτούργησε ως ένα χαλί κάτω από το οποίο κρύβονται και σωρεύονται τα
προβλήματα των επιμέρους ασφαλιστικών ταμείων. Τα προβλήματα αυτά των
ανασφάλιστων ταμείων διογκώθηκαν από την καταλήστευση της περιουσίας τους μέσω
των δομημένων ομολόγων, του παράνομου σαρωτικού κουρέματος που υπέστησαν από το
PSI, της μείωσης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, της μεγάλης και
ανεξέλεγκτης εισφοροδιαφυγής και της απώλειας εσόδων τους λόγω των μνημονιακών
πολιτικών μείωσης μισθών, ελαστικοποίησης εργασιακών σχέσεων και υψηλής
ανεργίας.