Από το εμπόριο της ελπίδας στη συλλογική ευθύνη και ενοχοποίηση...

Του Παύλου Ε. Χρυσαφίδη
Μόνο θαυμασμό νοιώθεις για τον τρόπο με τον οποίο οι λίγοι που εξουσιάζουν τις ζωές και καρπώνονται τον κόπο των πολλών, επί δεκαετίες διαχειρίζονται με τόση άνεση μια ολόκληρη κοινωνία. Τον τρόπο με τον οποίο παιδαριώδη ψέματα και χοντροκομμένες προπαγάνδες γίνονται όχι μόνο ανεκτές, αλλά και πιστευτές. Τον τρόπο ας πούμε με τον οποίο κάποιος μπορεί να δουλεύει όλη μέρα για 600 ευρώ το μήνα, μπορεί να κάνει απλήρωτες υπερωρίες, μπορεί να ανέχεται τις μύριες ταπεινώσεις ενώ παράλληλα θεωρεί το εργοδότη του φίλο του, βλέπει τους συναδέλφους του ανταγωνιστικά, και τα θεωρεί όλα αυτά αυτονόητα και φυσιολογικά. Δεν είναι βέβαια ανεξήγητο το πώς το κατάφεραν αυτό οι «λίγοι». Στην ιερή συμμαχία τραπεζιτών, δικομματικού πολιτικού συστήματος αλλά και της κρατικής εκκλησίας ήρθαν και τα ΜΜΕ να προσφέρουν μοναδικές δυνατότητες κοινωνικού ελέγχου. Βέβαια σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ήττα μιας ολόκληρης γενιάς που πίστεψε ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνικό κράτος, ανθρώπινος καπιταλισμός, αστική δημοκρατία, ταξική συνεργασία και αντί αυτών ήρθε η τρομοκρατία της ελεύθερης αγοράς, η παγκοσμιοποίηση. Η κυβερνητική εξουσία με ιδιαίτερη άνεση που αγγίζει τα όρια του θράσους κάνει πλέον ότι θέλει. 

 

Δυστυχώς όσοι πιστέψανε ότι μέσα από τους διαδρόμους της εξουσίας, όπως έντεχνα έπειθε η προπαγάνδα των τότε μηχανισμών, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί κάποια κοινωνική αλλαγή, «Λαϊκή Κυριαρχία», «προοδευτικό κράτος κοινωνικής πρόνοιας», «εργατική τάξη», «κοινωνικοποιήσεις», «λαϊκή συμμετοχή», «κατακτήσεις», αποδείχτηκαν μεγάλα ψεύτικα λόγια που έντεχνα οδήγησαν στην σημερινή απελπισία μας.
Από όλα αυτά τα ψεύτικα λόγια που οι πολιτικοί αφειδώς μας πλασάρανε, έμεινε η μιζέρια, το άγχος να τα βολέψεις με τα ψίχουλα, το σκυμμένο κεφάλι κάθε πρωί στη δουλειά, η παραλυσία του να μη έχεις στα χέρια σου τίποτα που να ορίζει τη ζωή που με κόπο και μόχθο κατάφερες να στήσεις μέχρι σήμερα.
Τώρα πλέον δεν μπορείς να είσαι βέβαιος ότι θα έχεις και αύριο το δικαίωμα στην εργασία και ας αμείβεσαι με ψίχουλα. Δεν ξέρεις αν και πότε θα καταφέρεις να βγεις στο περιθώριο της ζωής, με μια ψευτοσύνταξη. Η αμοιβή στο οκτάωρο γίνεται όλο και πιο ελαστική, τα φάρμακα τα πληρώνεις πλέον μόνος και γενικά, ανήμπορος βλέπεις το κράτος να προσφέρει στη Λερναία Ύδρα του συστήματος που αυτό δημιούργησε όσα λεηλάτησε τόσα και τόσα χρόνια, από όλους μας, και ονομάστηκαν ειρωνικά «δημόσιος τομέας». Οι «λαϊκές κατακτήσεις», αφού πρώτα έγιναν «κεκτημένα», είναι σήμερα «δικαιώματα». Οι πολιτικοί καριερίστες του συνδικαλισμού το γύρισαν από «εργατική τάξη» και «λαός» στο «εργαζόμενοι» και «χαμηλά στρώματα». Η «κοινωνική δικαιοσύνη» μετονομάστηκε σε «εκσυγχρονισμό», η εκμετάλλευση έγινε «ανάπτυξη», το υπουργείο εργασίας έγινε «υπουργείο απασχόλησης». Και όπως όλοι γνωρίζουμε δεν πρόκειται μόνο για αλλαγές στο λεξιλόγιο.
 

Συμπέρασμα όλων όσων συνέβησαν και εξαργυρώνονται σήμερα είναι ότι όλες οι κυβερνήσεις που εμείς βλακωδώς ανεβάσαμε στην εξουσία γνώριζαν την πραγματικότητά και προετοίμαζαν και προετοιμάζουν με μεθοδικότητα τα σχέδιά τους προσαρμόζοντας την προπαγάνδα τους ανάλογα. Για χρόνια βομβαρδιζόμαστε με την «άνοδο του μέσου όρου ζωής» και την κακοδιαχείριση των ταμείων ώστε βήμα βήμα η κοινωνική ασφάλιση και η σύνταξη πρώτα να γίνει ένα μακρινό όνειρο και μετά να καταργηθεί. Για χρόνια ο «δημόσιος τομέας» έγινε εργαλείο της κάθε εξουσιαστικής κλίκας, μέσο εξαγοράς συνειδήσεων και εργαλείο για την κοινωνική υποταγή, ώστε σήμερα οι υπεύθυνοι για την κατάντια του να παρουσιάζουν σαν λύση το ξεπούλημά του. Για χρόνια τα ιδιωτικά συμφέροντα σπρώχτηκαν μέσα στην παιδεία και την υγεία για νάρθουν σήμερα να μας πουν πως «αφού αυτή είναι η πραγματικότητα ας τη νομοθετήσουμε για να μην κοροϊδευόμαστε». Αφού ισορρόπησαν ανάμεσα στον εκφασισμό της ξενοφοβίας και στο παραμύθι της «ανεκτικότητας» και του «πολυπολιτισμικού μοντέλου» τόσο ώστε να μετατρέψουν σε όμηρους τα εκατομμύρια των μεταναστών (που να μην ξεχνάμε πως είναι τα ίδια αφεντικά που τους υποχρέωσαν να αφήσουν τους τόπους τους και να πηδήξουν στο κενό), έρχονται τώρα να τους δώσουν τα «εργασιακά δικαιώματα» που ισχύουν στις χώρες από τις οποίες έφυγαν… (με κάθε βεβαιότητα μπορούμε να προβλέψουμε πως σε λίγα χρόνια η καθεστωτική προπαγάνδα θα αρχίσει να μιλάει για τις «ανισότητες» ανάμεσα στα «στρώματα των εργαζόμενων» και θα προβάλλει την ανάγκη «εξίσωσης» προς τα κάτω).
 

Ενας από τους πολλούς στόχους τους είναι να μας πείσουν ότι η ανεργία οφείλεται στην «έλλειψη ανάπτυξης», πως χρειάζεται να επιδοτηθούν με δημόσιους πόρους οι εργοδότες για να την εξαλείψουν, αλλάζουν απλά τις στατιστικές (μετρώντας ως εργαζόμενους αυτούς που δουλεύουν τα ελαστικά τετράωρα των 300ευρώ το μήνα) και την κάνουν αόρατη…Σίγουρα τα νέα ψέματα τους είναι λιγότερα από ότι στο παρελθόν, οι υποσχέσεις τους θολές, πιο λίγες, αντίστοιχα πιο μικροί και οι κίνδυνοι να ξεμπροστιαστούν. Υπάρχει μια έξυπνη αλλαγή τακτικής. Από το εμπόριο της ελπίδας, από την προσπάθεια τμημάτων της εξουσίας να παραστήσουν τους εκπροσώπους των λαϊκών συμφερόντων περάσαμε σε τακτικές συλλογικής ευθύνης και ενοχοποίησης. Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι λοιπόν που είναι ασυνείδητοι, οι άνεργοι που είναι τεμπέληδες φταίνε οι αγωνιζόμενοι εργάτες που είναι προσκολλημένοι σε «άλλες εποχές» και δεν πιάνουν τις σημερινές ανάγκες για ελεύθερες υπερωρίες, φταίνε οι μετανάστες που ρίχνουν τα μεροκάματα. Φταίει ο καθένας που θέλει να «βολευτεί» με μια κανονική πρόσληψη και όχι με τρίμηνες συμβάσεις, που δεν έχει το «δημιουργικό πνεύμα» του ώστε να διαλέξει από μόνος του να παραιτηθεί από τις ελεημοσύνες των δικαιωμάτων ζώντας το μύθο του επιχειρηματία που κόβει δελτίο παροχής υπηρεσιών. Φταίνε οι ασφαλισμένοι που αργούν να ψοφήσουν, οι φοιτητές που δεν κάθονται καλά, οι αγρότες που «καλόμαθαν στις επιδοτήσεις». Ο ανταγωνισμός και η ελεύθερη αγορά είναι ένα παραμύθι που πλήττει τους καταπιεσμένους ενώ το κεφάλαιο και το κράτος διατηρούν στο εσωτερικό τους την αλληλεγγύη και την ομόνοια των συνένοχων. Η ανεργία δομικό και αναπόφευκτο στοιχείο του καπιταλισμού. Τα κυβερνητικά κόμματα είναι αγέλες παρασίτων, ο επίσημος συνδικαλισμός ένας σάκος με κόκκαλα και έτοιμους προέδρους για βουλευτοποίηση και υπουργοποίηση.
 

Κυρίαρχος στόχος στην προπαγάνδα τους η εξαφάνιση της μνήμης. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα καταλάβουμε, πως κατακτήθηκαν όσα ασύστολα μας παίρνουν πίσω. Θα δούμε αγώνες σε κάθε πεδίο της ζωής, θα δούμε τη συνεννόηση και την αποφασιστικότητα των εργατών σε κάθε χώρο δουλειάς, την αλληλεγγύη, την τόλμη πολλές φορές την αυτοοργάνωση. Θα δούμε ότι κάθε φορά που οι πολιτικές και οι φορείς της εξουσίας κατόρθωναν να βάλουν χέρι στους αγώνες αυτοί κουτσουρεύονταν και τα τελευταία χρόνια οδηγούνταν νομοτελειακά στην ήττα. Αν θυμηθούμε τι έχει ήδη γίνει θα διαπιστώσουμε πως όσο βαστούσαν οι ίδιοι το τιμόνι του αγώνα, όσο συνολικότερα μιλούσαν οι αγωνιζόμενοι τόσο περισσότερα κέρδιζαν. Θα θυμηθούμε πως και ο παραμικρός εφησυχασμός, η παραίτηση, το βόλεμα έδιναν και δίνουν την ευκαιρία στον εχθρό να αντεπιτεθεί. Στο σημερινό κυβερνητικό συνονθύλευμα ( ΠΑΣΟΚ, ΝΔ,ΛΑΟΣ) που επιμένουν να προπαγανδίζουν τα παλιά ψέματα της «προοδευτικής» εξουσίας, που συνεχίζουν να θεωρούν τους εαυτούς τους διαμεσολαβητές και ηγεσία σωτηρίας καθημερινά επικρατεί το θέατρο του παραλόγου. Όλοι τους μηδενός εξαιρουμένου δεν είναι απλά αποτυχημένοι. Είναι συνυπεύθυνοι για την απογοήτευση και τον διάχυτο εξατομικισμό. Είναι συνυπεύθυνοι για την απαξίωση κάθε κοινωνικού αγώνα στα μάτια των καταπιεσμένων. Είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
 

Οι εκλογές πλησιάζουν. Ο καθένας μας είναι σε μεγάλο βαθμό, υπεύθυνος για τη μοίρα του και υπόλογος για τις επιλογές του και πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι μέχρι τις εκλογές θα φταίνε… αυτοί, μετά όμως, η τυχόν νομιμοποίηση της απαράδεκτης και προδοτικής πολιτικής των, με τη ψήφο μας, θα μας καταστήσει συνυπεύθυνους στις επιλογές των αλλά και στις πολιτικές και πρακτικές της τρόικας και του ΔΝΤ. Είναι χρέος μας και κυριολεκτικά στο χέρι μας να καταδικάσουμε αν όχι με την μαζική αντίδρασή μας τουλάχιστον με την ψήφο μας το πισωγύρισμα στον εργατικό μεσαίωνα, την ανυπαρξία κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και όλων όσων άλλων δεινών μας επιφυλάσσουν με την αντισυνταγματική και, αντιδημοκρατική και ανθελληνική πολιτική των. Μπορεί η Αριστερά στα μάτια πολλών να έχει χάσει το συγκριτικό πλεονέκτημα της ευθύνης και της κοινωνικής ευαισθησίας της. 

Μπορεί να έγινε ένα τίμιο παράρτημα ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις λαϊκές μάζες που ήταν εθισμένες σε αυτό. Αναπαρήγαγε θεωρητικά, πολιτικά και ιδεολογικά σχήματα, αντί να παράγει καινούργια και ….σίγουρα χρησιμοποιήθηκε από το πιο συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, στον συνδικαλισμό, στα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, στο Δημόσιο, ως το χαλάκι κάτω απ’ το οποίο έκρυβε τα σκουπίδια του.Τη λύση όμως μόνο στην αριστερά, και μόνο σ΄ αυτή πρέπει να την αναζητήσουμε. Ολοι οι άλλοι απέτυχαν παταγωδώς. Η Αριστερά έχει την ιστορική ευθύνη, συμπορευόμενη, να συγκροτήσει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση και η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία να συσπειρωθεί γύρω από αυτή. Όπως είπε ο πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, «Αποζητάμε την ενότητα. Την ενότητα στη δράση, την ενότητα στους αγώνες, ακόμη και την εκλογική συμπαράταξη, αλλά όχι την άρση της αυτονομίας του καθενός. Η δική μας Αριστερά δεν ήταν ποτέ και δεν θα γίνει η Αριστερά που ζητά πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και αριστεροφροσύνης από κανέναν. Δεν μοιράζουμε συγχωροχάρτια ούτε ζητάμε δηλώσεις μετανοίας από κανέναν, δεν βάζουμε αριστερόμετρα. Σε αυτή την Αριστερά χωράει όποιος χωρίς μισόλογα στρατεύεται στη υπόθεση ανατροπής των μνημονίων».